I'm a poor, lonesome tiger, far away from home

Open

Lakota strompelde over de stoffige grond van de savanne. Stofwolkjes volgden haar grote poten die bij elke stap zwaar op de grond ploften. Het was nog altijd erg droog voor de tijd van het jaar. Lakota kon niet wachten tot de regen met bakken naar beneden zou storten hier. Ze had vanochtend besloten dat ze even weg wilde zijn aan de plek die haar veel deed denken aan haar ouders. Te veel. De voormalige leiders van The Blackwinged Pride hadden een diepe afdruk achtergelaten bij hun enige nageslacht. Na de val van de Blackwinged Pride was er veel veranderd, maar het enige wat niet veranderde was het vurige karakter van haar familie dat van generatie op generatie werd doorgegeven. Het zorgde er bij Lakota voor dat ze zo snel mogelijk terug wilde naar alleenheerschappij en macht over alle tijgers, zoals haar vader het had gehad. Ze hield ervan om anderen te commanderen zonder dat ze iets tegen haar zouden kunnen doen. Ze had graag de leiding, nam zonder problemen beslissingen maar het handigste was dat ze niet van opgeven wist. Dit alles bij elkaar zorgde ervoor dat ze geboren was om een Pride te leiden, met voorkeur de enige die er bestond. Ze had nu wel haar eigen Pride, waar ze het voorlopig wel even bij wilde laten. The Mauaji Pride zou eerst meerdere leden moeten werven voor ze verder konden gaan met gebiedsuitbreiding. De laatste poging tot een groter gebied liep uit in een bloederig gevecht, waarbij The Mauaji Pride uiteindelijk verdreven werden uit het regenwoud en verbannen werden naar het moeras. Maar hier lieten ze het niet bij zitten. Lakota en haar Deputy Shea waren al snel het moeras ontvlucht en hadden de voorlopige verblijfplaats voor The Mauaji Pride gevonden. De oude tempel deed Lakota goed, maar het herinnerde haar ook aan dat ze maar weinig leden hadden. Voor een nieuwe aanval hadden ze meer leden nodig, sterke leden, leden die niet bang waren te sterven. Al deze zorgen probeerde ze te bewaren voor bij de tempel. Ze wilde ze niet overal mee naartoe nemen. Ze mocht dan wel nooit opgeven, ze hoefde er niet de hele tijd aan worden herinnerd dat ze had verloren. Ook had ze het idee dat ze een beetje werd genegeerd, vooral door Shea, iets wat ze totaal niet had verwacht. Een Deputy moest ten alle tijden naast de Alpha's zijde staan. Bij verraad riskeerde ze verjaagd te worden, maar Lakota kon er niet achter komen wat er nou mis was met Shea. Een raar gevoel bekroop haar. Ze voelde het liever niet en probeerde het zoveel mogelijk te verdringen, maar hoe verder ze van de tempel verwijderd raakte, hoe eenzamer ze zich begon te voelen. Ze had het nooit durven toe te geven, maar ook zij had af en toe behoefte aan een goede gesprekspartner.
Lakota hief haar grote kop en keek recht in de late zon die de lucht oranje-achtig kleurde. Prooi graasde rustig en roofdieren kropen uit hun schuilplaatsen nu de ergste hitte van de dag voorbij was. Het was jachttijd. Lakota voelde dat ze ook honger was, maar wilde er niet aan toe geven. Ze was op weg, waarheen wist ze niet, maar het moest een plek zijn waar ze even weg was van haar Pride. Misschien ontmoette ze wel een andere tijger? Ze beloofde alvast dat ze niet zou aanvallen, iets wat bijna nooit voorkwam. Lakota zat weer in een dipje, en dan maakte ze vaak rare beloftes met zichzelf.